In Memoriam Ari(cel) 

Ons allerliefste maatje Aricel op dinsdag 10 januari is overleden. Zondagavond begon hij veel te drinken, om direct daarna het water direct weer uit te kotsen. Maandag naar de dierenarts. Bloed afgenomen, vitaminespuit en infuus + antibraakspuit (zou hij 24 uur niet moeten braken), verder bleek hij geelzucht te hebben. Mijn man en ik zijn de hele nacht opgebleven en om 02.00 uur begon het braken overnieuw. Uur na uur zag je hem slechter worden. Dinsdagochtend direct weer naar de dierenarts. We moesten hem daar achterlaten. Om 11.00 uur werd ik gebeld dat het heel slecht met hem ging en hij zou overlijden. Ben direct naar de dierenarts gegaan. Hij keek wezenloos in de verte en reageerde nog even op mijn stem en zakte toen weg. Zijn buik zat volgens de dierenarts vol water. Er was op dat moment een heel klein kansje dat hij het zou overleven als dit werd verwijderd. Wij hebben hier mee ingestemd maar het mocht niet meer baten. Gebleken is dat Aricel een hele kleine lever had en aan leverproblemen (verklaart de geelzucht) is overleden.

We hebben hem zien veranderen van een bang hondje in een heerlijk, vrolijk, energiek beestje. Mijn enige troost is dat hij in z’n korte leven van vijf jaar, genoten heeft voor tien jaar en echt alles uit het leven heeft gehaald wat mogelijk was. En wij zijn blij dat we hem dat hebben kunnen geven. 

Rust zacht mooie ruighaar Ari 

Simba is niet meer

Mijn mooiste, liefste, gekste en trouwste Simba (13,5) heeft op 27 december zijn strijd verloren. Hij was al een
kleine 2 maanden anders aan het eten. Hij leek er moeite mee te krijgen en dat was voor een veelvraat heel
opvallend. En na het overlijden op 28 november van zijn soulmate en broer Davy en zijn narcose (gebitsbehandeling) op 30 november is het meer en meer bergafwaarts gegaan met hem. Tot we met kerst bij de spoeddienst zaten met een longontsteking en hij twee dagen later ingeslapen moest worden doordat hij heel ernstig benauwd was, hij niet meer kon eten en hij niet meer kon. Het was een uitdaging om een dierenarts aan huis te krijgen, wat me uiteindelijk met veel gesmeek lukte. Om 10:21 verloren zijn zus Sunny en ik ons mannetje. Hierna hebben we Simba naar het dierencrematorium gebracht, een urn uitgezocht en afscheid genomen. Met een gebroken hart moest ik hem achterlaten. Simba vond het vreselijk als ik hem ergens achterliet, hij was altijd zo trouw aan mij. 

Op 30 december zijn Simba en Davy weer herenigd bij mij thuis. 
Ik, Davy en Sunny leerden Simba op 30 juni 2018 kennen.
Simba kwam bij ons op bezoek, omdat er een gastgezin voor deze 9
jarige enkelbijter gezocht werd. Simba werd in 2009 als pup
geadopteerd in Nederland en in 2018 moest hij herplaatst worden. Tijdens dit bezoek ging alles goed, dus op 16 juli kwam hij bij ons in de opvang. Hij ging compleet stuk toen hij bij ons gebracht werd en zijn baasjes weggingen. Ik had en heb nog nooit een hond zo zien stuk gaan. Ik zag de wanhoop in zijn grote ogen. 

Dit duurde gelukkig niet lang. Want hij voegde zich perfect tussen Davy en Sunny. Simba was voor de duvel niet bang en had ook zo zijn gebruiksaanwijzing, die we accepteerden.
Hij moest bij de adoptant weg, omdat hij wel eens een enkel kon piercen. Dit heeft hij hier maar 1x ooit geprobeerd te doen en daarna is hij nooit meer in de positie geweest waardoor hij dat moest doen. 

Simba en Davy waren 4 pootjes op 1 buik. Beiden al oude mannen. Maar bejaardenboksen was hun hobby. Wat konden die twee leuk met elkaar spelen. Alle ledematen van Dave gingen dan de lucht in en Simba maakte veel kabaal met het gegrom. Het klonk heftiger dan dat het eigenlijk was. Zus Sunny probeert dan als een derde partij mee te spelen en de poten onder Daves lichaam weg te trekken.

Wat een gouden match waren zij bij elkaar. Met nicht Xenna erbij was het helemaal een mooi Roemeens onderonsje. 
 

Simba had aardig wat lichamelijke mankementen toen hij bij ons kwam en die werden allemaal aangepakt. Van de dierenarts naar de fysio. Maar toen er op röntgenfoto's witte vlekjes op zijn longen gezien werd, besloot ik dat die oude gek gewoonweg bij ons hoorde en hij bleef. Ik kon het hem niet weer aandoen om verlaten te worden.
De stichtingsdierenarts in Tilburg zei me dat ik me niet te veel zorgen hoefde te maken over zijn longen en gewoon lekker moest genieten. En dit hebben we 4,5 jaar gedaan. Simba werd de gek van de buurt. Iedereen die langs de tuin of langs de auto liep, als Simba erin zat, werd luid en met volle teugen weggescholden. Maar zodra hij op neutraal terrein was en losliep, was er niks aan de hand en pakte hij iedereen in met zijn karakteristieke kop en vele uitdrukkingen.
Simba was ook verzot op border collies, en dan met name de reuen (maar soms ook een andere mooie dame of een ander ras). Zijn staart ging dan omhoog en hij werd helemaal het mannetje. Gekscherend noemde ik hem dan ook "mijn regenbooghondje".

Hij hield gewoon van iedereen. Simba was geweldig voor ons en de mensen en dieren die hij liefhad. Hij verdedigde zijn gezin ook met verve. Simba was zeer trouw aan mij, hij wilde altijd aan mijn zijde zijn en hij vond het niks als ik hem ergens (bij de oppas) liet. Als ik hem dan weer ophaalde gingen alle registers open en werd ik luid verwelkomd. Simba was mijn grootste fan en ik die van hem. 

Simba wist altijd precies hoe hij bepaalde vierpotige vrienden op de kast kreeg. Bepaalde honden liepen hem graag met een grote boog voorbij, omdat hij een bepaalde natuurlijke dominantie meedroeg. Met hem viel niet te sollen, dat wist iedereen en je hoefde dat niet eens te zeggen, honden wisten het gewoon. 
En mocht er een onverlaat dit niet respecteren, dan liet Simba dit graag even
zien, horen en vooral even voelen.

Mijn Simba die hield van de zon en heel graag de wereld

De laatste twee jaar werden de twee mannen een stuk langzamer en werden er hondenwagens aangeschaft. Beiden lieten zich er graag mee rondrijden. Vooral ook toen Simba in januari 2021 een operatie ondergaan had aan zijn kruisband. 

Je werd na deze operatie snel ouder. En de pijnstilling werd opgeschroefd en om de week naar de fysio. We hielden het eigenlijk lang vol zo. Je had de meeste senioren manden in de woonkamer en je genoot van elk van hen.

De laatste paar weken, zeker na de dood van Davy, zag ik je veranderen.

En vooral de laatste dagen was je nog maar een schim van jezelf.

De Simba die we kenden was niet meer. Je at niet meer, je blafte niet meer,

je hoorde niet meer, zag minder, je wilde niet meer lopen.

Je was er klaar voor.

Bedankt dat je zo duidelijk was.  

Sunny en Chantal

 

Mijn allerliefste Davy. 

Op 28 november 2022 heb ik mijn grote liefde Davy moeten laten gaan. Het hondje dat, zolang ik hem kende, altijd wel wat lichamelijke uitdagingen had. Een pootoperatie in 2012, een spoed maagoperatie in 2014, diagnose van ernstige artrose en ED in 2016, een gehoorgangverwijdering in 2019 (waar na hij de bijnaam Schevie Davy kreeg omdat zijn evenwichtsorgaan aangetast was en zijn koppie scheef bleef staan). Davy pakte zich elke keer weer kranig bij elkaar en liet me altijd weer zien uit welk hout hij gesneden was. Ook al zag ik het soms niet meer zitten. 

Vooral de laatste 3 jaar was het soebatten met Daves gezondheid. Vele tripjes naar de dierenarts, osteopaat en fysiotherapeut lagen in het verschiet. Want naast de artrose en ED, had hij ook nog spondylose ontwikkeld en nog meer ongemakken aan zijn bewegingsgestel. Maar met supplementen, pijnstilling en behandelingen kwamen we heel ver. Alhoewel ik heel voorzichtig met Dave omging (hij was als porcelein), deed hij dat zelf bepaald niet zo. Hij kon hele rare bokkensprongen maken tijdens spel, rennend op het strand of uit de Davemobiel springend. Elke keer kreeg ik dan weer een rolberoerte en dacht ik weer dat het einde nabij was. Maar elke keer krabbelde hij weer op. 

Tot op 25 november 2022 en ik een verandering bij zijn linkerkaak zag en hij benauwd leek te worden.  Bij de dierenarts constateerde ze een massa in zijn kaak en er werd een foto en punctie genomen. Na het weekend zouden we hergroeperen en kijken wat een antibioticakuur zou doen. Helaas mocht dit niet baten. Davy was dat weekend duidelijk in hoe hij zich voelde en dat hij er klaar voor was om deze wereld te verlaten. Want wat was hij ziek, met ook nog een allergische reactie van de antibiotica. Zijn laatste dag zelf was prachtig (en verdrietig). We deden alles wat we op een normale hangdag zouden doen. Kaarsjes aan, tv aan, op de bank, alles eten wat normaal niet kon (ontbijten met frikandellen en gehakt bv) en knuffelen. 

Dave ging al slagroomlikkend onder narcose met iedereen om zich heen waar hij van hield. Met twee minuten, na de tweede injectie, was er al geen hartslag meer te horen. Op maandag 28 november 16:41 viel mijn liefste Davy in zijn eeuwige slaap. 

Drie dagen later kon ik hem ophalen van het crematorium en is Dave weer thuis en staat hij naast zijn grote broer Schumi. 

Na ruim 11,5 jaar zij aan zij samengeleefd te hebben, is een zo'n ontzettend gek begrip om te omarmen dat Dave is niet meer is. De hele beslissing voelt 1000% goed, maar het gemis is er. 

Sinds 15 mei 2011 waren we 2 handen en 4 pootjes op 1 buikje. Davy was mijn eerste buitenlandse hond en, tot nu toe, de enige hond die ik zelf voor 100% gekozen had. Een eenjarig reutje uit het asiel van Popesti, dat daar leefde op broodpap, rauwe eieren en samen met broer Bob in een kennel zat met een tochtig gat erin. En wat was dit mannetje welkom.  Elk vezel in mij zei dat  Davy bij mij hoorde. Davy's komst was dan ook mijn start bij Stichting Dogs Adoptions Nederland, waar ik 9 jaar bleef "hangen" als vrijwilliger. 

Davy kwam bij mij en mijn hond Schumi terecht. Ze werden meteen vrienden en accepteerden elkaar dan ook meteen. Davy bleek de liefste, gevoeligste, blijste en sociaalste hond te worden. Hij deed werkelijk geen vlieg kwijt. En hoe ouder hij werd, hoe aanhankelijker hij werd. 

Dave bleek ook een prima leraar en stabiele factor voor de opvanghondjes. Wat uitmondde in een andere adoptie en tevens "fosterfailure" van Sunday in 2012. Dit pupje van 5 maanden bleek nogal een rugzakje ontwikkeld te hebben en haar band met Davy en Schumi bleek zeer sterk. Dus besloten we haar te houden. 

In 2015 overleed zijn grote broer Schumi en in 2018 kwam daar een andere Roemeen voor terug, Simba. Ook een fosterfailure van 9 jaar oud. Davy was de lijm die het drietal bij elkaar hield. Hij speelde met zowel Sunny en Simba. Hij was de stille kracht achter dit groepje van drie en was eigenlijk gewoonweg de chef van de bejaardensoos. Hij was zeer rechtvaardig en duidelijk naar de twee anderen. 

Ik bedank Davy dat hij mij heeft uitgekozen om voor hem te mogen zorgen tijdens zijn aardse bestaan. Het was me een avontuur met Dave. Één met vele ups and downs. Maar vooral met veel liefde. Heel veel liefde. 

Ik geloof dan ook niet dat het toeval was dat ik hem tegenkwam op internet en als een blok viel op een filmpje van zijn profiel. Het overweldigende gevoel van dat ik hem hierheen moest halen was zo duidelijk. Hij was mijn zielsverwant, mijn oogappel en mijn grootste zorg. En ik weet zeker dat ik geen tweede hondje als Dave gaat tegenkomen. 

Dave was een hondje uit duizenden, een uniek exemplaar. Hij liep eigenlijk altijd los. Tuigjes en kleding vond hij niet fijn. Aan een riem vastzitten ook niet. Dus daar waar het kon, liep hij los. Hij luisterde vaak top. Behalve als er iets te snaaien viel. Dan wachtte hij tot ik even niet oplette, zette zijn linke blik op en was ineens foetsie en kon ik hem uit de bosjes trekken, of uit het weiland, waar hij snel door het hek klom. En Dave was eigenlijk nooit snel. Als er 1 hond altijd de tijd nam, dan was het Dave wel. Thuis lag hij altijd te slapen. Ik bedacht me, net na zijn adoptie, dat hij moest bijslapen. Maar na 10 jaar was hij nog steeds aan het bijslapen. Hij bleek gewoonweg een hele luie hond. Maar wederom… behalve als er wat te nassen viel. Dan was hij heel snel. Ook rond 17u kwam er leven in Dave, want dan was het etenstijd en hij had een intern klokje in zich dat dan leek af te gaan. 

We hebben ook een tijdje agility gedaan. Hier was die "Bolle" (zoals hij liefkozend genoemd werd door de toename van zijn gewicht) best wel goed in. Uiteraard de allerbeste, in mijn ogen. En hij vond het leuk om te doen. Zijn grootste hobby was uiteraard eten, èn in water staan. In de lente en zomer was hij altijd in een slootje of meer te vinden. Een beetje poedelen, zitten en lopen in het water vond hij heerlijk. Maar o wee als hij eruit kwam. Dan leek hij altijd enigszins geïrriteerd dat hij nat was. Zeker als we thuiskwamen. Dan moest er eerst een handdoek over hem heen, wat hij ook niet leuk vond, maar anders bleef hij lange tijd onrustig. Dave heeft ruim 11 jaar bij mij op bed geslapen. Hij nam altijd ⅔ deel van mijn bed in beslag en gromde dan als ik hem per ongeluk aanraakte. Net als op de bank. Hij heeft altijd op dezelfde plek gelegen, uiteraard daar waar ik altijd zat. Gelukkig mocht ik op het puntje zitten. 

De laatste avondwandeling bleek altijd een uitdaging, want Davy vond het niet nodig om te gaan. Hij bleef liggen of ging op zijn rug liggen rollen en leek te zeggen "toedeloe, ga maar zonder mij". Maar gingen we niet uit, dan konden we in de nacht naar buiten. Dus na veel gesmeek overreedde ik hem elke avond om mee te gaan. Het laatste jaar werden de wandelingen korter en per hond een eigen ronde. Dave hoefde niet meer zo ver. 

En nu is Davy er niet meer. En wat een icoon is er van ons heengegaan. De DAN hond die midden op Schipholplaza een grote drol neerlegde toen we een aankomst bijwoonde. De hond die een fietsenstalling van jewelste had in zijn bekkie, omdat hij zo'n slecht gebit had en er het eea getrokken moest worden over de jaren. De hond die heel hard begon te blaffen als hij het geluid van een metalen trapleer of steiger hoorde of als hij iemand de gordijnen van zijn of haar eigen huis zag openen als hij buiten liep. De hond die ooit de bosjes in dook en naast een gewonde duif ging zitten, zodat ik kwam kijken en de duif kon helpen. De hond die een moord deed voor een gekookt eitje, komkommer, peen, slagroom en nog zoveel meer. De hond die eigenlijk geboren was om zoveel pech te hebben, maar nooit zichzelf als slachtoffer zag en zich daarmee een voorbeeld toonde voor velen. Davy was een stille hond. Je hoorde en zag hem weinig, maar de stilte is oorverdovend zo zonder hem. Maar ik berust me erin dat hij nu pijnvrij is en zonder zorgen. Als ik daaraan denk, dan maak me dat zelfs een beetje aan het lachen. Ook al is het voornamelijk het gemis dat regeert. 

Beste mensen van DAN, bedankt dat jullie akkoord gingen dat Davy de mijne mocht worden. 

En lieve Davy, ik mis je vreselijk, je was mijn allesie. Sunny mist je vreselijk. Maar we gaan ons redden. Tot we elkaar weer wederzien. See you on the other side . 

Chantal, Sunny en Simba.