Jolien overleden op 24-4-2020

In mei 2012 was ik op internet op zoek naar een nieuwe huisgenoot en kwam zomaar op de website van Dogs Adoptions Nederland terecht. Toeval? Nee, daar geloof ik niet in. Na de eerste pagina’s met hondjes te hebben bekeken, besloot ik bij de achterste pagina te beginnen en zo terug te gaan. Op één van die pagina’s kwam ik de foto’s en beschrijving van Jolien tegen. De blik in je ogen ontroerde me: op de 1e foto zag je er zo verdrietig en eenzaam uit. Op de 2e foto keek je recht in mijn ziel en ik viel als een blok voor jou. Wij waren voor elkaar bestemd!

Je was al bijna 8 jaar en had heel veel ellende meegemaakt. Leven op straat, gevangen door hondenvangers en terechtgekomen in een dodingsstation in Slatina. Gelukkig kwam er een lieve Roemeense vrouw, Teodora Ristea, die het dodingsstation met de honden kocht en er een asiel voor zwerfhonden van maakte. Toen zij later plotseling overleed en werd weggebracht, huilden haar honden en jij huilde mee.

Het werd de hoogste tijd voor jou om aan een nieuw en beter leven te beginnen. Nadat ik Bianca ervan had overtuigd, dat ik je dat kon geven, rekening houdend met jouw flinke rugzak en het feit, dat ik je alles nog zou moeten leren, werd besloten, je zo snel mogelijk naar Nederland te halen.

Op 3-6-2012 landde je op Schiphol en mocht een weekje logeren bij Lia en Andries in Friesland omdat ik uitgerekend toen een weekje in Oostenrijk was en jou niet nog een maand in Roemenië wilde laten zitten.

Op 10-6 heb ik je opgehaald en begon ons mooie leven samen.

Alles in huis was nieuw voor je en eng. Je had nog nooit in een huis gewoond! Ook aan de riem lopen had je nog nooit gedaan. Met veel liefde en geduld heb ik je alles geleerd. Je was een slimme, leergierige dame, die ondanks jouw al hogere leeftijd alles snel oppikte en daarmee bewees, dat ook een oudere hond wel degelijk nog van alles kan aanleren.

Na vijf maanden ging het zo goed, dat ik besloot om gastgezin voor DAN te worden en op 23-11-2012 arriveerde het eerste opvanghondje bij ons. Daarna hebben we samen nog zeven hondjes een nieuwe start gegeven, waarvan Gentil (voorheen Sandra) en Bob bij ons bleven.

                          Jolien en Luca                                                  Jolien en Shadow                            Jolien, Gentil en Baco

Je genoot daar met volle teugen van. De eerste dagen hield je de nieuwelingen even op afstand, want die moesten natuurlijk wel begrijpen, dat jij de oudste rechten had in dit huis! Daarna zocht je

toenadering en nodigde de nieuweling uit om te spelen. Dat deed je door kleine sprongetjes te maken met korte blafjes. Er is heel wat af geravot in huis en in de tuin. Gaten graven, daarin gaan liggen en heel hard achter elkaar aan rennen. Elke dag vette pret. Het was een feest om je met Beertje, Luca, Shadow, Baco, Sjoerd, Gipsy, Gentil en Bob bezig te zien. Hoe jij ze op hun gemak stede en met ze speelde en ravotte!

Jij hebt mij geleerd, de lichaamstaal van honden te lezen. Je liet me versteld staan, door ondanks alles wat mensen jou hadden aangedaan, toch vertrouwen in de mens te blijven houden en jouw angsten voor o.a. mannen te overwinnen. Na een aantal maanden konden mannen, die je niet kende, jou zelfs aaien. Voor onweer en vuurwerk bleef je doodsbang en zocht dan bescherming en troost bij mij. Ook kreeg ik je met geen tien paarden in een auto (slechte ervaring door hondenvangers), dus als het nodig was, kwam de dierenarts thuis.

We hebben jouw grote vriend en beschermer Soscha uit Slatina met zijn baasje Anna Deborah 3x op visite gehad en dat was elke keer een ontroerend en hartverwarmend weerzien.

                                           Jolien en Soscha                                                              Jolien, Soscha en Luca

Je hield van heel veel knuffelen. Als ik bij je ging zitten, kroop je heerlijk tegen me aan. Ook was je gek Jan, mijn kleinzoon met downsyndroom en hij met jou. Je was dan voorzichtig en beschermend.

Wanneer ik met jouw etensbak aan kwam lopen had je een erg leuk ritueel. Dan huppelde je blij en enthousiast achteruit naar de kamer om te eten. Onderwijl maakte je grappige geluiden en schudde met je koppie. Die geluiden maakte je ook als ik jouw riem pakte om je uit te laten.

In de loop der jaren kreeg je helaas steeds meer last van artrose. Met medicatie konden we dat redelijk opvangen. In februari 2019 kreeg je een tia. Dat zag er aanvankelijk ernstig uit, maar je herstelde er wonder boven wonder weer helemaal van. Op 29-12-2019 kreeg je opnieuw een tia, een zware dit keer. Opnieuw krabbelde je weer op, maar werd nooit meer helemaal de oude. We liepen steeds kortere stukjes en op het laatst kwam je alleen nog in de tuin om daar je behoefte te doen. Je sliep veel en at minder. Jouw geest en hart waren nog zo sterk, maar je lijf was op.

Op vrijdagmiddag 24-4-2020 heb ik met heel veel pijn in mijn hart afscheid van je genomen.

Wat zal ik je vrolijkheid, je gekkigheid, je liefde, trouw en knuffels vreselijk missen. Dag lieve, lieve Jolien. Jij was zo bijzonder, zo uniek!!! Je bent nu bij je lieve vriend Soscha en mijn andere hondjes Danny, Astor en Cheetah. Doe ze de groetjes van me. Ik hou van je ❤❤❤. Voor altijd in mijn hart!

Lieve Corry, heel veel sterkte met dit kostbare verlies. Bedankt dat u haar een fijn thuis heeft gegeven, ook al dachten we niet meer dat dit voor haar weggelegd was. 

Norocel overleden

Het is bijna vier jaar geleden dat wij je hebben geadopteerd. 

Shogun overleden

De oude wijze man is niet meer 22/03/2020 †

Velen van onze stichting kennen Shogun, door zijn mooie verschijning, zijn statige blik, één blauw één bruin oog. Deze sympathieke hond heeft zo'n tien jaar een baas gehad, maar was niet meer gewenst. Hij werd op straat gezet. Omdat de straat gevaarlijk is, heeft Neli deze senior verwelkomd in haar asiel. In het asiel bij Neli is Shogun na een periode erg veranderd in zijn voordeel, en mocht hij op onze adoptielijst. Op veertienjarige leeftijd is Shogun naar Nederland gekomen. Hij heeft nog veertien maanden in Nederland geleeft.

      Rust zacht wijze man

Vuvuzela overleden. 

Vuvuzela leerden we in 2013 kennen. Ze leefde al zes jaar bij de dierentuin van Calarasi geleefd. Echter, was dit niet meer zonder gevaren nadat de wet veranderd was dat straathonden vogelvrij waren verklaard en hondenvangers honden vingen in Calarasi. Dus deze vriendelijke dame werd daar snel weggehaald en bij Neli geplaatst. 

Vuvezela heeft zeven jaar op onze website gestaan, zeven jaar heeft het geduurd voor er iemand langs kwam die zag hoe speciaal ze was. Ze werd begin 2020 gereserveerd voor adoptie. Iemand wilde dit verlegen, maar lieve meisje eindelijk naar Nederland halen. 

Maar toen sloeg het noodlot toe. Vuvezela bleek ziek, heel erg ziek. Maar nu kwam het gevaar van binnenuit, want bij Vuvuzela werd een hersentumor gediagnosticeerd. Zo erg dat dit meisje's oog langzaam in de verdrukking kwam. We hebben Vuvuzela door meerdere artsen laten onderzoeken, MRI werd gemaakt. Maar iedereen kwam op 1 conclusie uit; dit meisje zou niet meer beter worden. Neli heeft Vuvuzela in huis genomen. Op 17 maart 2020 is Vuvuzela, in bijzijn van Neli die van haar hield, overleden. Ze is 12 jaar geworden.

We wensen Neli en de baasjes die Vuvuzela ontzettend graag wilden adopteren heel veel sterkte.