In Memoriam

RIP lieve Luky

† Maandag 16-11-2020 20:00 uur

Het is leeg en zó stil in huis. Onze Luky is niet meer. Afgelopen weken ging hij langzaam steeds wat achteruit. Het begon met zachtjes piepen/janken in de nacht. Omdat Luky altijd in de bench sliep bij ons op de slaapkamer, werden wij nachten op rij uit onze slaap gehouden. Zou hij te weinig plek hebben, zou hij ergens los/vrij willen liggen? We probeerden of hij het beneden in de woonkamer prettiger vond bij Ozzie, ook een DAN-hondje. Dat leek te werken, wij hoorden hem niet meer. Hij begon slecht(er) te eten, keek zijn (verwen)brokjes niet meer aan en viel wat af. Zijn tuigje zat losser, wat zou er aan de hand zijn? We gingen naar de dierenarts. Hij kon wel een gebitsreiniging gebruiken, misschien kon hij daarom niet meer lekker eten. Er werden drie kiezen getrokken, een woekerbultje werd verwijderd en het leek weer wat beter te gaan. Toch knapte Luky niet echt op. Hij bleef zó slecht eten dat we ons zorgen begonnen te maken. Ook poepen en plassen ging niet meer vanzelf. Hij poepte alleen nog maar druppeltjes vocht en daar moest hij zó hard voor persen. Weer naar de dierenarts. Luky werd opgenomen en gedwangvoederd. Ook werd er bloed afgenomen. Ze wilden voor de zekerheid nog een prostaatbiopt nemen, omdat die aan de ene kant wat dikker leek. Hij gaf geen krimp! Toen kreeg hij een blaasontsteking. Hij plaste bloed en kreeg daar een antibioticakuur voor. Dat deed hem goed: hij plaste weer in een straaltje en haalde zijn favoriete balletje weer tevoorschijn. Langzaamaan zakte hij weer terug, er klopte iets niet. Op maandag 16-11-2020 kregen wij rond 13:45 uur de uitslag van het prostaatbiopt: kwaadaardige kanker, prognose 1-3 maanden, geen behandeling mogelijk. Wij waren helemaal uit het veld geslagen. Hoezo? Hij wandelde nog blij met ons mee, al hing zijn staartje steeds vaker gekruld tussen zijn achterpootjes. Enkele uren na de uitslag gingen we naar het hondenveldje, waar Luky - ondanks de antibioticakuur - puur bloed plaste. Toen was de grens voor ons bereikt. Wat moet dat lieve ventje pijn gehad hebben, maar hij liet niets merken. Er was totaal geen perspectief, waarom nog langer laten lijden? Op diezelfde maandag rond 20:00 uur is Luky ingeslapen en laat ons met een gebroken hart achter. Wij mochten bijna zeven jaar jouw baasjes zijn. RIP lieve Luky, je wordt ontzettend gemist. Waarom?

Hoe Luky in ons leven kwam.

In december 2013 tikten wij op Google "Red een hond" in en kwamen terecht op de site van Stichting Dogs Adoptions. De laatste vlucht met adoptie- en opvanghondjes was van 15 december 2013 en niet alle hondjes hadden reeds een baasje. Wij vielen als een blok voor Luky uit het Roemeense asiel van Carmen Milobendzchi (op Schiphol noemden ze hem ‘Flappie’ om zijn geweldige oren!) en hebben contact opgenomen met Bianca Elzer. Wij kregen het telefoonnummer van het opvanggezin in Zwolle. Na diverse telefoontjes heen-en-weer zijn wij op 9 januari 2014 naar Zwolle gereisd om kennis te maken met Luky. Wat een leukerd, zo'n zacht gevoelig hondje. Wij hebben hem direct meegenomen en waren zo trots op hem! Luky was de lieveling van de buurt, hij was enthousiast en ontzettend lief en sociaal, een lot uit de loterij. Luky nam het leven zoals het kwam en genoot ervan! Luky maakte ons iedere dag blij.

Wij hebben er alles aan gedaan om Luky een onbezorgd leventje te geven. Helaas gooide zeer agressieve prostaatkanker roet in het eten.

Wij willen Stichting Dogs Adoptions bedanken voor onze Roemeentjes Luky en Ozzie.

Ozzie blijft nu alleen achter, maar wij zullen goed voor haar blijven zorgen.

Cor & Jacintha Stoots.

Wij zijn echt verdrietig. Je mist een familielid.

Lucky (in haar Roemeens paspoort SHANG HAN, een teefje geboren 15-06-2007) is afkomstig uit Cernavoda. Zij is dankzij DOGS ADOPTIONS NEDERLAND in april 2009 in ons gezin gekomen.

Anneke heeft altijd alles voor haar met liefde gedaan! Alle behandelingen heeft zij gekregen. Röntgenfoto’s van de buik (lever) en allerlei onderzoeken. Kosten noch moeiten zijn gespaard. Lucky hield van eten.

Zij zat altijd naast mij, Jan, bij elke maaltijd. Vaak stonden er twee voorpootjes op mijn dij. Er is een schort kapot gegaan door haar scherpe nagels. Altijd gaf ik haar een stukje vlees, hoewel zij eigenlijk op speciaal dieet was.

Lucky gaf Anneke altijd likjes tot op haar sterfdag toe. In haar goede jaren hield zij van rennen. In de laatste paar jaar ging zij echter altijd sneller lopen als zij weer terug naar huis kon. De laatste maanden werd zij op het stuk van huis naar het bos gedragen. Ik heb haar nooit agressief gezien. Lief dier. Anneke heeft haar veel liefde gegeven.

Jan en Anneke

Fynn overleden

119631824 981254788952112 1402646367619372128 n 118703546 684126045781957 5591657451642706091 n Het begon allemaal met een droom en wens om toch een keer een hond te adopteren. Liefde en geluk te geven na 'mindere' hoofdstukken in hun leven.

Na een Schotse collie en 2 Border collies waren we er klaar voor als gezin en gingen we opzoek naar onze nieuwe beste vriend om te verwelkomen bij ons thuis. Waar zoek je naar? Alle zielige gezichtjes doen je wat die voorbij komen...

We zochten naar een klik, een beeld dat ons niet meer losliet en daar kwam de foto van Go-Go voorbij! Het contact met de stichting werd gelegd. Elke dag staarde we naar de foto, onze nieuwe vriend.

Onze Fynn!

119681718 1091991784536859 198321808623595049 n

De aankomst op Schiphol was spannend, hij was een klein, dun, slungelig pupje. Echt een boefje.We waren opslag verliefd, het klopt zo. Hij hoort bij ons!

De hoofdstukken die daarop volgde waren niet altijd even makkelijk. Fynn had wat "issues", wat dingen waar we flink aan moesten werken. Rustig aan het vertrouwen werken, het was echt niet makkelijk. Meerdere cursussen en mensen hebben geholpen. Naarmate de tijd verstreek begonnen we Fynn beter te leren kennen, te begrijpen. Fynn was een hond met een gebruiksaanwijzing, zolang we die volgde was hij happy en een fantastische, gezellige familiehond voor ons.

119637452 316618039618442 5866075240899546451 n

Hij was een echte boef, soms een brompotje, gek op koekjes en hield erg van zijn wandelingen. Hij loeide naar de maan en als de telefoon overging. Hij hield van zonnen. En was een gevaarlijke waakhond voor ongewenst bezoek. Hij heeft mogen samenleven met de andere honden Jay, Kyra, Hailey, Zosja en Zorro.

119640798 618454638841928 6372636915583786799 n

En nu moeten wij hem voor altijd missen! De kleinkinderen vroegen waar Fynn dan nu is?! Bij de regenboogbrug, bij zijn vriendjes Jay en Kyra, en voor altijd in onze hart en gedachtes! Het verlies van jou, lieve Fynn, valt echt niet mee!

119489345 728301261052223 3493909426159954744 n

Annie en Emiel overleden

Eind 2008 zijn Annie en Emiel bij mij gekomen, Annie op 6 november en Emel op 13 december. Annie zou ik opvangen en Emiel trof ik ongelukkig aan waardoor ik hem persé mee naar huis wilde nemen. Alletwee niet uitgekozen op de site maar door het lot mijn allergrootste liefdes geworden.

Annie was als pupje gevonden op een bouwterrein van het nieuwe gemeente asiel in Slatina door Ton, Annie en Bianca. Ze is meegenomen naar het asiel van Teodora en Gratiela en is met andere honden rond het kantoor in redelijke vrijheid opgegroeid tot ze 8 maanden oud, bij mij kwam. Ze heeft lang niet begrepen waarom ze altijd binnen at en sliep. Aan de riem buiten was een ramp, doodeng vond ze dat. Ze liep wel gewillig mee maar was verstijfd, alles was overweldigend. Los in het bos, geen probleem maar aangelijnd zijn is lang stress gebleven. Een supergevoelig introvert lief meisje, welwillend maar niet begrijpen wat en waarom.

Emiel is samen met zijn broertje in een doos op straat gevonden door een Deense vrouw die in Boekarest woonde en werkte. Zij was van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat afwezig door haar werk en Emiel en zijn broertje waren dan alleen in de keuken met een klein plaatsje buiten. Vooral Emiel was als pup van vijf/zes weken nauwelijks aan te raken, grommen, bijten, alles was eng. Toen hij, vijf maanden oud, bij mij kwam was hier nog niet veel in verbeterd. Hij was al best groot, grote enge tanden als hij zijn lip optrok en gromde. Hem onverwachts een aai geven of zomaar langslopen leverde een knauw op. Bijna als een blinde hond, laten weten dat je komt en/of aan gaat raken. Aan de lijn was hij, net als Annie, een ramp. Hij ging gewoon zitten en blaffen als hij iets zag wat hem niet aanstond. Geen beweging meer in te krijgen. Grote stress aan de lijn. En toch was hij ook heel ontwapenend, dat smoeltje, die ogen en zijn mimiek, onbetaalbaar.

Onze onderlinge verstandhouding heeft er voor gezorgd dat Annie en Emiel zich ontwikkelden tot superlieve huishonden, Annie is af en toe met bezoek hielen blijven happen, Emiel is buiten aangelijnd een kleine keffer gebleven, Waar Annie solidair aan meedeed. Partners in crime. Partners in liefde naar mij, Emiel die wist wanneer hij over de grens ging en dan snel naar zijn plek liep met een verborgen glimlach want ach, mammie houdt toch wel van mij. Annie serieus, ze had een keer stiekem een inimini hapje van een broodje genomen, ik hoorde haar zachtjes piepen, ze keek naar het broodje, naar mij en weer naar het broodje. Alsof ze vertelde wat ze had gedaan, hoe schuldig ze zich daaronder voelde en spijt had.

Alletwee op hun eigen manier gevoelige lieve honden. Emiel uiteindelijk dol op mensen, Annie altijd eerst behoudend.

IM DAN 2

Op 12 oktober 2018 bleek bij de dierenarts dat Emiel zijn heup zo stuk was dat alleen hele sterke pijnstillers nog iets konden verlichten. Ik heb hem ter plekke losgelaten. Mijn lieve clown met al zijn fratsen vol humor gunde ik geen minuut pijn meer. Emiel is tien jaar en drie maanden geworden.

Vol verdriet ging ik met alleen Annie naar huis. Ze konden niet zonder elkaar en ik wist niet wat ik kon verwachten met Annie zonder Emiel. Ze heeft mij versteld laten staan. Niets gemerkt van gemis van Emiel, ze leek zich super prettig te voelen met mij samen. Ze heeft mijn schrijnende pijn om Emiel verzacht met haar gedrag, haar kalm samen zijn, haar uitgelatenheid in het bos, met een grote glimlach op mij af komen rennen, haar spelen met mij dat altijd met luid gegrom en geblaf gepaard ging, groot verdriet en grote liefde hand in hand.

27 juli 2020, de dag dat ik ook Annie moest laten gaan, twaalf jaar en vier maanden. Door tumoren in haar borstkas kon ze in korte tijd nog maar kleine stukjes lopen. Dan ging ze hijgen, waardoor ik dacht dat het haar hart was. Bloedonderzoek liet zien dat ze pijn moest hebben, ook al liet ze weinig merken. Ik heb na een dag de beslissing genomen. Weten dat elke dag een stap achteruit gaat zijn, die weg wilde ik haar niet laten gaan. Met een vriendin zijn we met de auto naar Annie's geliefde bos gereden, waar ze al twee weken niet naar toe kon lopen. Kalm met elkaar gewandeld, afscheid van hier. Thuis de gewone routine, koffie maken, Annie en de kat eten geven, heel blik zalm door haar brokken, Annie trippelend en blij om mij heen, met vrolijke stem haar het eten voorgezet. Zo harmonieus met elkaar, in een bubbel. De dierenarts is gekomen, infuus liet ze inbrengen en zachtjes is ze in mijn armen naar de grond gegleden, in vrede.

IM DAN 1

Annie en Emiel zijn niet meer hier en toch ook weer wel. Zoveel met elkaar meegemaakt, zo gegroeid, zoveel verbinding.

We hebben enorm veel van elkaar geleerd, enorm van elkaar genoten en enorm van elkaar gehouden.

Maria

Selma overleden

Op 14 mei 2018 werd er een oud ziek hondje afgeleverd bij Neli.
Het was een afgedankt kettinghondje en haar baasje wilde haar niet meer. Een vrouw die het hondje kende heeft haar leven gered door ze naar de shelter te brengen.
Ik zag haar foto en tranen sprongen in mijn ogen. Wat een hoopje ellende. Zoals ze er aan toe was had ze zonder zorg niet lang meer te leven. Ze kreeg een naam: Selma.

Ik wist meteen dat ze hier moest komen. Ik wilde haar zo graag nog een fijne oude dag bezorgen.
Ze had schurft en haar tepels waren ontstoken. Later bleken er tumoren te zitten. Tot overmaat van ramp werd ze positief getest op hartworm. Gelukkig mocht ze na 2 maanden reizen en kon de succesvolle behandeling van hartworm hier plaatsvinden.
Ze knapte enorm op. Ze was vrolijk en genoot van de boswandelingen en dankzij de andere honden (en katten) leerde ze snel hoe het leven van een hond hoort te zijn.

Ze was dol op eten en snackjes. De eerste gevulde kong was een feestje voor haar.
Tijdens de bakken vullen danste ze om me heen. Ook tijdens het koken zat ze naast me. Stel je voor dat er iets zou vallen....
Helaas hadden haar longen en hart schade opgelopen en het harde leven hadden haar gewrichten zwaar belast. Het ging langzaam slechter en haar wandelingen werden steeds korter. Tot de dag dat ze aangaf dat het op was door op haar bedje te blijven liggen en ze niet meer wilde eten.

Je stelt je er op in dat je een zieke senior niet lang bij je kunt houden en toch komt de klap enorm aan. Maar ik zou het zo weer doen. Het is fantastisch om een dier zo te zien opbloeien en je krijgt er zoveel voor terug.

Dank je wel mooie lieve Selma voor deze 2 geweldige jaren.
Voor altijd in mijn hart 💔 ❤️ ♥️

Pagina 15 van 26