In memoriam: Bowie
Onze lieve Bowie (voorheen Pinky) is 19 februari overleden. We zijn er kapot van, maar we wisten allemaal dat het zijn tijd was.
We vergaten vaak dat Bowie al een oude hond was want hij zag er tot het eind nog zo jeugdig en mooi uit. Mensen die hem zagen konden niet geloven dat hij al bijna 17 jaar was maar in de realiteit was hij echt al een oud knarretje.
Je kwam in 2013 bij ons, na langer dan een jaar in het asiel in Roemenië te hebben gezeten. Je was daar op straat gevonden met een lamme rechter achterpoot. Toen we jou zagen op de Dogsadoptions website waren we meteen verliefd en niet veel later zat je op een vlucht naar Nederland.
Wat een klein hummeltje was je, maar zo ontzettend lief. We zijn hier langs meerdere specialisten gegaan om uit te zoeken wat de beste oplossing was voor je pootje. Amputeren vonden wij zo'n drastische beslissing. Dat vond Neli ook, (de verzorgerster in Roemenië) die jou een hele tijd in huis had genomen. Want ondanks dat je pootje lam was, gebruikte je hem nog wel met alles.
En wat was je stoer! Je wandelde, rende en speelde alsof er geen handicap bestond. Het werd deel van jouw persoonlijkheid; stoïcijns, dapper en zelfverzekerd. Je bleek een echte levensgenieter. Je vond het heerlijk om in het lentezonnetje te zitten, genietend met je oogjes dicht. Je hield van zoomies over bospaadjes, het strand met je kont in het zand en in het park achter de eendjes aan.
Je was gek op je prakjes, vooral gekookte kip! En af en toe een chippie, een toefje slagroom of het laatste likje van het stokje van ons magnum-ijsje, vooruit 😉😅. En dan daarna, als vaste prik, uitgebreid je bekkie afvegen aan het tapijt.
Je was ook ontzettend koppig en had echt een eigen willetje. Tijdens de wandelingen bepaalde jij welke kant we op gingen. Als wij een andere weg kozen, ging je vol in de remmen en je ogen op half zeven met een blik die zei: "dit gaan we dus ECHT niet doen".
Van knuffelen en stoeien kreeg je nooit genoeg (gelukkig wij ook niet) en spelen met Lola (voorheen Sharky) die een jaar na jou bij ons kwam (ook via Dogsadoptions). Jij hebt haar zo geholpen om hier haar draai te vinden en was haar grote voorbeeld. Ze kopieerde alles wat je deed: blaffen tegen grote honden, gras eten en dus ook plassen tegen een boompje met haar pootje omhoog. We hebben ons rot gelachen. Jullie waren echt beste maatjes, partners in crime.
De tijd ging zo snel. We zagen je koppie langzaam wit worden maar je had nog steeds dezelfde spirit. Tijdens wandelingen ging nu jouw eigen karretje mee, jouw troon, waar je in kon zitten als je moe werd. Wat een succes!! Je keek altijd vol tevredenheid over de rand van de kar met je neus in de lucht alsof je van adellijke afkomst was.
Maar het afgelopen jaar ging het langzaam bergafwaarts. Je "3 goede benen" werden erg stijf en je kreeg steeds meer moeite met lopen, je werd doof en de laatste maanden kreeg je ook nog eens dementie. Je was in de war en we kregen het idee dat je vaak niet meer wist waar je was.
Je wilde niet meer op schoot zitten waar je altijd zo van hield, isoleerde jezelf overdag in donkere hoeken van het huis en 's nachts dwaalde je helemaal verward door de gangen. We hebben je zoveel mogelijk met alles bij proberen te staan. Je was nooit alleen en had altijd hulp als je dat nodig had. Als we je 's nachts hoorde trippelen , waren we er een seconde later om je te kalmeren en terug naar je mandje te brengen en te proberen je weer in slaap te krijgen. Al met al waren dit problemen van een oudere hond en we deden alles met liefde want afgezien van al je ouderdom kwaaltjes genoot je nog steeds van de wandelingetjes en at je nog goed.
Maar de laatste weken kregen we het gevoel dat dit veranderde. Je sliep nauwelijks en overdag werd je ook steeds zwakker. Je uitdrukking werd langzamerhand bedrukt. We hebben ons uiterste best gedaan om het je zo comfortabel mogelijk te maken in deze laatste periode.
De laatste paar dagen wilde je ook niet meer eten. Met moeite kregen we er nog kleine beetjes in, maar dat kwam er dan ook gelijk weer uit. De medicatie die je kreeg tegen de pijn in je gewrichtjes kreeg je dus ook niet meer binnen. Hoe hard we ook probeerden, we wisten niet meer wat we konden doen om je ongemak nog te verlichten.
Je had nooit woorden nodig om ons te laten zien wat je nodig had, we hadden onze eigen taal en je werd altijd gehoord. En deze keer was dat niet anders. We konden aan je koppie zien wat je ons probeerde te zeggen: "ik vind het wel mooi geweest". We wilden je niet nog langer zo beroerd zien en verder zien aftakelen. Je was altijd zo'n waardige, mooie, sterke hond en hoe moeilijk het ook was voor ons, we wilde dat respecteren.
Dus namen we op 19 februari het ongelooflijk moeilijke besluit om je in te laten inslapen. Je bent in onze armen gegaan, met iedereen om je heen die zo veel van je hield en voor je zorgde. Je was niet bang of in paniek, maar heel kalm en vredig, precies zoals je altijd was: Zo'n dappere, mooie, lieve, speciale en tedere hond. We zullen je allemaal zo vreselijk missen.
Lola heeft het moeilijk en mist je ook heel erg, maar vanaf nu krijgt ze extra liefde en knuffels van ons en dat vindt ze afgezien van jouw vertrek volgens mij wel fijn. Je was haar beste maatje dus het zal nog wel even duren voordat ze weer helemaal de oude is maar dat komt echt wel goed.
We willen Dogsadoptions, en vooral Neli, duizend keer bedanken voor de goede zorgen voor Bowie voordat hij naar Nederland kwam. Zonder jullie was hij hier niet geweest en daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor. Bowie was bijna 17 en hij genoot met volle teugen van het leven. Het blijft altijd héél verdrietig als we afscheid moeten nemen maar één ding weten wij zeker: Bowie leefde als een Prins, omdat hij niets minder verdiende en dat geeft ons vrede. Hij werd zo geliefd door iedereen en hij hield ook heel veel van ons. We zullen hem nooit vergeten en is altijd in ons hart.
Tot ziens, onze allerliefste Bowie ❤️
Selina, Josephine, Ferry, Charlotte, Lara, Lola🦊en Alba😺
