30-09-2011
Fetitia en Arté
Even voorstellen: Mijn naam is Gerdi Kaspers, ben woonachtig in Veenendaal en samen met mijn vriend Sandrino de trotse adoptiemoeder van twee Roemeense honden(hier rechts samen op de foto). Ik ben een enorme dierenvriend, altijd al geweest en ik vind het welzijn van dieren erg belangrijk.
Toen ik na twintig jaar fulltime werken thuis kwam te zitten wilde ik niets liever dan een huisdier om me heen. Ik had al eerder huisdieren gehad maar nooit een hond omdat ik daar niet voldoende tijd voor had met mijn baan. Dit was dus de uitgelezen kans om het internet af te struinen naar een leuke viervoeter. Ik nam de tijd om goed na te denken over de consequenties en verantwoordelijkheden die een huisdier met zich mee brengt en ben eerst begonnen met opvang en uitlaten van andermans honden zodat ik wist waar ik aan begon.
Ik kwam ondertussen met allerlei stichtingen in contact om informatie op te vragen over adoptie. Ik wist toen al zeker dat ik geen hond wilde hebben die bij een fokker vandaan kwam maar dat ik veel liever een hondje met een slecht verleden een tweede kans wilde geven.
Zo kwam het dat ik bij de stichting Dogs Adoptions Nederland terecht kwam.
Op een dag werd ik gebeld met de vraag of ik tijdelijk een hondje wilde opvangen die door omstandigheden niet bij haar toenmalige baasje kon blijven. Daar heb ik onmiddellijk mee ingestemd. Dat hondje heet Fetitia; en al wist ik dat ze weer op de website stond voor adoptie, had ik sterk het gevoel dat ze nooit meer weg zou gaan. Mijn vriend en ik raakten al heel snel aan haar gehecht en met haar verleden in ons achterhoofd konden we het niet meer opbrengen om haar weer aan anderen af te staan. In overleg met de stichting hebben wij toen besloten Fetitia zelf te adopteren en daar hebben wij tot op de dag van vandaag nooit spijt van gehad.
Fetitia heeft het in het begin erg moeilijk gehad maar het is ons gelukt om haar vertrouwen te winnen en haar weer gelukkig te maken. Omdat Fetitia het heerlijk vind om de hele dag te slapen en verwend te worden, begon ze ondanks de lange wandelingen in korte tijd flink aan te komen. 
Daarnaast hadden we vaak het idee dat ze naar een kameraadje verlangde waar ze lekker mee zou kunnen ravotten en spelen.Het zou een enorme gok zijn om een tweede hondje erbij te adopteren maar na verloop van tijd waren we overtuigd dat het goed zou moeten gaan.
Na ruim een jaar is Artemis erbij gekomen. Dit lieve beestje stond ook op de website van D.A.N en na het lezen van zijn verhaal hebben we aan Bianca gevraagd of we hem mochten bezoeken bij het gastgezin waar hij verzorgd werd.
We schrokken toen we hem zagen want het lieve dier was sterk vermagerd in ons land aangekomen en zat slecht in zijn vacht. Maar zijn lieve ogen en aanhankelijkheid heeft ons doen besluiten om niet verder te zoeken. Ondanks dat Tisha, want zo heet Fetitia nu, geen aanstalten maakte om hem een blik waardig te gunnen, wij voelden dat het goed zou komen en hebben Arté, want zo heet Artemis nu meteen mee naar huis genomen. Tisha en Arté zijn uiteindelijk de beste maatjes geworden en hopelijk leven ze nog lang en gelukkig samen.
Foto: Gerdi met Arté